HesterNa een hele dag kom ik thuis en mijn kind is stik-chagrijnig. Ik probeer te troosten, op te vrolijken maar wat ik ook doe er komen alleen maar grauwen en snauwen. Na een tijdje ga ik terug grauwen.
En ik denk: “Kan dat kind nou nooit eens gewoon doen?”
Maar in alle eerlijkheid, het ligt aan mij.
Het geruzie ontstaat omdat er een verschil is tussen mijn verwachtingen van de situatie: “Als ik thuis kom praten we even gezellig.” en de werkelijkheid: “Kind is chagrijnig en er kan geen sprake zijn van gezellig praten op dit moment.”
Ik ben teleurgesteld en daarna geïrriteerd doordat kind niet voldoet aan mijn verwachtingen. Ligt dat aan kind of aan mij?
Aan mij. Het zijn mijn verwachtingen waar niet aan wordt voldaan. Kennelijk waren die niet realistisch.
Ik heb een blauwdruk in mijn hoofd waar ik de werkelijke wereld in wil persen. En dat lukt dus niet.
Waarom is dit belangrijk?
Je kunt een ander niet veranderen. Alleen jezelf.
Als ik teleurgesteld en geïrriteerd reageer, ben ik aan het proberen kind te veranderen. Ik wil kind aanpassen aan mijn verwachtingen. Resultaat: Kind chagrijnig, ik chagrijnig.
Hoe zou het zijn als ik mijn verwachtingen kan aanpassen aan de situatie zoals hij op dat moment is? Resultaat: Kind chagrijnig, ik niet chagrijnig.
Zie je dat dit een betere uitkomst is? Kind is hoe dan ook chagrijnig. Ik kan daar ongelukkig onder zijn of me prettig blijven voelen. De stemming van kind veranderen kan ik toch niet.
Door mijn verwachtingen los te laten, heb ik een leukere avond.
Ik denk dat ik dit maar eens als goed voornemen meeneem 2019 in: minder lang vasthouden aan mijn verwachting als blijkt dat ze niet overeenkomen met de situatie zoals die is.